Λες και το βλέμμα μας, αναγκασμένο από την φύση του να είναι στραμμένο προς τα έξω, συμπαρασύρει ολόκληρη την ύπαρξη μας σε ένα αδιάκοπο κυνήγι εξωστρέφειας, να ψάχνομε συνεχώς να βρούμε στον κόσμο γύρω μας εκείνα, που αποκτώντας τα, θα μας επιτρέψουν να νιώσομε δικαιωμένοι που ζούμε. Το θέμα δεν είναι να κατακτήσεις τον κόσμο, στον βαθμό που σου το επιτρέπουν οι δυνατότητές σου, αλλά πώς, από καιρού εις καιρόν, αφήνοντας κατά μέρος τον εξωστρεφή προσανατολισμό σου, να συγκεντρωθείς στον εαυτό σου και να κοιτάξεις να διαχειριστείς όσα, καλά και άσχημα, σου έτυχαν κατά την διαδρομή σου στην ζωή. Ο Αλέξανδρος έχοντας στα τριάντα δύο του, χάρη στην εκπληκτική ικανότητά του, ολοκληρώσει το σχέδιο του να κατακτήσει τον κόσμο, κατελήφθη από άγχος για το τι του έμενε να κάνει πλέον στην συνέχεια, ώστε να του προκαλεί ενδιαφέρον η ζωή του. Όταν το έμαθε αυτό ο Αύγουστος, ο Ρωμαίος αυτοκράτωρ, απόρησε που ο μεγάλος Έλληνας στρατηλάτης θεωρούσε την ανάγκη να διαχειριστεί τις επιτυχίες του ήσσονος σημασίας εν σχέσει προς τις εντυπωσιακές πράγματι κατακτήσεις του.
