Όταν ο Σύλλας, ο Ρωμαίος δικτάτορας του 1ου αιώνα π.Χ, κατέλαβε την εξουσία, ξεκίνησε, όπως άλλωστε συνηθιζόταν και πριν και ύστερα από αυτόν, ένα πογκρόμ κατά των πολιτικών του αντιπάλων και γενικότερα εναντίον όποιου είχε την υποψία, έστω, ότι θα μπορούσε να συνεργήσει στην ανατροπή του. Πρόκειται για τις καλούμενες προγραφές, ήγουν την σύνταξη καταλόγων προσώπων που θα έπρεπε να εξολοθρευθούν. Κι ενώ η κατάσταση με τις προγραφές του Σύλλα δεν είχε ξεκαθαρίσει, ο Κατιλίνας, γνωστός για την συνωμοσία του κατά της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, έχοντας σκοτώσει τον αδελφό του, ζήτησε από τον Σύλλα να γράψει στον κατάλογο των προγεγραμμένων και το όνομα του αδελφού του σαν να ήταν ζωντανός έτσι, ώστε η δολοφονία να εμφανιστεί σαν πολιτική πράξη. Ο Σύλλας ανταποκρίθηκε στο αίτημά του και ο Κατιλίνας, για του ανταποδώσει την χάρη, έσφαξε κάποιον Μάρκο Μάριο που ανήκε στην αντίπαλη φατρία και, αφού του έφερε το κομμένο κεφάλι στην αγορά όπου καθόταν και απολάμβανε το θέαμα των προγραφών του, προσήλθε στο περιφροντήριον του Απόλλωνος εκεί κοντά και ξέπλυνε τα χέρια του, ώστε να συνεχίσει να ζει σαν ευυπόληπτος πολίτης.
Μπορεί σήμερα πλέον στο καλούμενο πολιτισμένο τμήμα της ανθρωπότητος να επιχειρείται, μέσα από την σύσταση και την λειτουργία αρμόδιων δικαστηρίων, θεσμών και οργανισμών, να εξοβελιστεί το απάνθρωπο φαινόμενο των προγραφών και των μαζικών εκτελέσεων, αλλά η συμπεριφορά του Κατιλίνα εξακολουθεί να ανθεί εις το ακέραιον. Πόσοι αλήθεια ευυπόληπτοι πολίτες συμβαίνει όχι απλώς να καλύπτουν τις ποικίλης φύσεως βρωμιές των εκμεταλλευόμενοι τις σχέσεις των με την εξουσία και τα παραθυράκια των σχετικών νόμων, οι οποίοι γι′ αυτόν εν πολλοίς τον λόγο συντάσσονται έτσι, αλλά, επί πλέον, έχοντας φροντίσει, όπως ο Κατιλίνας, να ξεπλύνουν τα χέρια τους, εξαγνισμένοι πλέον, να προβάλλονται σαν ευεργέτες και συνδρομητές στον περιορισμό της ανθρώπινης δυστυχίας. Μάλιστα, επειδή η κοινωνία μας, παρόλα τα στραβά της, έχει αποκτήσει ένα επίπεδο ανεκτικότητας εν σχέσει προς το παρελθόν της, μπορούν οι περί ου ο λόγος ευυπόληπτοι πολίτες, να κοιμούνται ήσυχοι ότι δεν θα έχουν την τύχη του Κατιλίνα, που φονεύθηκε. Κι αν, επιτέλους, αποκαλυφθεί το ποιόν κάποιου εξ αυτών, δεν χάθηκε δα ο κόσμος· θα καταγραφεί σαν μια εξαίρεση ̶ κι ας υπάρχουν κι άλλοι τέτοιοι, σαν αυτόν, ευυπόληπτοι πολίτες.
